“Ουκρανική κρίση και η Ελλάδα πάλι σε δύσκολο σταυροδρόμι.”
Αποκλειστικά στην Καρύδη Ειρήνη
Σ’ έναν πόλεμο η εύκολη απάντηση θα ήταν ότι συμφέρει τις μεγάλες δυνάμεις να επαναπροσδιορίσουν το μέλλον του κόσμου και των ζωνών επιρροής τους, με δυναμικό τρόπο. Προσωπικά, όμως, πιστεύω πως όλο αυτό εξυπηρετεί, κάποια τεράστια υπερεθνικά συμφέροντα σχετιζόμενα με ενεργειακούς και , διατροφικούς πόρους, καθώς και το νέο οικονομικό ( ίσως άυλο ) σύστημα απεξάρτησης από το δολάριο με πρόσδεση στο χρυσό ή νέα δεδομένα. Έτσι, όταν ο σκοπός επιτευχθεί , ο πόλεμος θα λήξει. Παράδειγμα είναι πως ουδείς πειράζει τον αγωγό φυσικού αερίου Ρωσίας – Γερμανίας, τουναντίον όλες οι εμπόλεμες / αντίδικες πλευρές τον προστατεύουν , όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά για συμφεροντολογικούς.
Αν πρέπει, τώρα να αναφερθούμε στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας, είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία.
Από την μία η κίνηση του Πούτιν ήταν επεκτατική, αναθεωρητική αλλά και αμυντική διότι χάρις σ’ αυτόν και παρά τον δεσποτισμό του, η Ρωσία ορθοπόδησε και σαφώς τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του. Ένας κόσμος χωρίς την Ρωσία ή με την Ρωσία αδύναμη, δεν τον ενδιαφέρει. Αρά ας διαλυθεί ο meta-κόσμος. Εν τούτοις , ένας κόσμος με μία δυνατή και αξιοσέβαστη Ρωσία τον ενδιαφέρει και θέλει να συμμετέχει ενεργά. Ο δυτικός κόσμος και οι πρώην χώρες επιρροής της ΕΣΣΔ του έβαζαν και βάζουν φραγμούς , κατά την αντίληψή του απαξιωτικούς και στραγγαλιστικούς. Οπότε έπρεπε κατά τον δικό του αξιακό κώδικα να αντιδράσει διαφυλάσσοντας τα όρια του, άμεσα και περιφερειακά.
Αυτό μπορεί να θεωρηθεί αναθεωρητισμός; Σαφώς ναι , αλλά το διεθνές δίκαιο δίνει πολλές δυνατότητες, είτε για κυριαρχία, είτε για αναθεώρηση κ.ά. Το κάθε κράτος επικαλείται τις διατάξεις που το συμφέρουν αναλόγως της ιστορικής περίστασης και ανάγκης του κάτι που πλειστάκις έχει πράξει ιστορικά η Δύση με πολλές νομιμοφανείς αιτιολογήσεις . Άρα μην αναζητούμε το ηθικό δίκαιο, αλλά μόνο το συμφέρον των κρατών , όταν κάνουμε γεωπολιτικές αναλύσεις.
Από την άλλη, με την κίνηση του ο Ερντογάν, να διαμεσολαβήσει ως συνομιλητής του Μπάιντεν, του Πούτιν και του Σόλτς και να φιλοξενήσει στην Αττάλεια τις διαπραγματεύσεις Ρώσων και Ουκρανών ήθελε να σχηματοποιήσει προς τα έξω την εικόνα ενός ηγέτη που επιδιώκει ειρήνευση για να ωφεληθεί ο ίδιος στο εσωτερικό του εκλογικά, να ενισχύσει την υστεροφημία του και φυσικά με το αζημίωτο, να θεωρηθεί πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή, με αντάλλαγμα επενδύσεις, εισόδημα και γεωπολιτικά οφέλη, καθώς και μία θέση ρυθμιστή /κλειδοκράτορα της περιοχής.
Άλλωστε, η Τουρκία, κατεξοχήν είναι διαχρονικά χώρα «Επιτήδειος Ουδέτερος» ( βλ. Frank Weber, εκδ. ΓΕΣ 1985 ) και του δόγματος «σύμμαχός μου είναι ο χρόνος και η υπομονή» (βλ. σχετ. Λέων Τολστόι война и мир/ Πόλεμος & Ειρήνη).
Δεν αντιδρά όπως αναμένουν οι αναλυτές της δύσης.
Τουναντίον , ως sui generis/ιδιόμορφη, έχει αντιδράσεις – που φαίνονται «απρόβλεπτες και εκτός λογικής» για τους πολλούς – πλην όμως πλήρως αναμενόμενες για τους γνώστες, αφού στηρίζονται στην ιστορία και τις πράξεις της.
Αν αναλύσουμε τα δεδομένα η οικονομίας της, οικιακή, ιδιωτική και δημόσια ( ανήκει στους G20), βλέπουμε πως πάντα είχε πρόβλημα. Ο λαός παρότι βελτίωσε και αστικοποίησε το βιοτικό του επίπεδο στην Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα και Σμύρνη, γενικά παραμένει φτωχικός και σκληραγωγημένος στις στερήσεις πιστεύοντας στον εκάστοτε babacim (πατερούλη) ηγέτη.
Η δημόσια οικονομία του κράτους, στηρίζεται στους ξένους επενδυτές (Ισλαμική Αναπτυξιακή Τράπεζα, Κατάρ, Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία, Πακιστάν, Κεντροασιατικά κράτη, χώρες της Ε.Ε, ΗΠΑ , εσχάτως από τα ΗΑΕ κ.ά). Και είναι ένας λαός που ζει εδώ και χρόνια από το μαύρο παραεμπόριο, με την ανοχή του κράτους, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν μεγάλες μαζικές κοινωνικές αντιδράσεις, πλην εξαιρέσεων.
Έτσι, με αφορμή την οικονομία, την παγκόσμια ενεργειακή κρίση και τη λαϊκή αντιπολιτευτική δυσφορία, ο Ερντογάν με την κίνηση που έκανε αναβαθμίστηκε σε ρόλο ωφελημένου απ′ όλους, ισορροπιστή και πρόθυμου δούρειου ίππου της μίας πλευράς κατά της άλλης. Με το αζημίωτο, αφού είχε και έχει (εκτός των γεωπολιτικών) οικονομικά οφέλη, χρησιμοποιώντας την χώρα του οικειοθελώς για μεταφορά αγαθών της αποκλεισμένης Ρωσίας, όπως ήδη κάνει με το Ιράν. Ρώσοι τουρίστες θα κατευθύνονται σε αυτή, αποζητά αναγνώριση Β.Κύπρου, ανοχή σε Αιγαίο και θράκη, εγγυήσεις για το Κουρδικό πρόβλημα, συμμετοχή στους αγωγούς αερίου κ.ά. Όλο πτωχεύει, όλο τρώει ” χαστούκια” η Τουρκία και τελικά βγαίνει αλώβητη και ωφελημένη πολλαπλώς.
Η Ελλάδα εξ αρχής πήρε θέση υπέρ Ουκρανίας και εναντίον της Ρωσίας, ενώ η Τουρκία κρατάει συνεχώς τακτική ίσων αποστάσεων παρότι και αυτή μέλος του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα πέραν των συμβατικών της υποχρεώσεων σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλει να δείχνει πιστή και αξιόπιστη. Ενώ, η Τουρκία είναι ο άσωτος υιός του ΝΑΤΟ, που όμως πάντα τρώει τον μόσχο τον σιτευτό στο τέλος, άρα ωφελείται ως μία ιδιότυπη χώρα, που όλοι αποδέχονται και δεν τιμωρούν, έστω και εάν εισέβαλε στο Κουρδιστάν του Β.Ιράκ, διατηρεί στρατό σε Συρία, Λιβύη, Αζερμπαϊτζάν , κατεχόμενη Κύπρο .
Η Ελλάδα, ως ανήκουσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, φρόντισε άμεσα να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στις πληγείσες περιοχές, φυσικά στους Έλληνες , δείχνοντας ανθρωπιστική αλληλεγγύη και θετική ουδετερότητα, μεσολαβώντας (mediator) για άμεση κατάπαυση του πυρός και επίλυση της διαφοράς, πράττοντας ως καλή αξιόπιστη σύμμαχος, άρα δεν απαιτείται κάποια θυσία ή καλόπιασμα υπέρ της από πλευράς ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Η χώρα μας όμως έστειλε και πολεμικό υλικό.
Βέβαια, μία ορθή και σχετικά ουδέτερη πράξη θα ήταν να έστελνε το Πολεμικό υλικό στο ΝΑΤΟ και αυτό, ας το προωθούσε όπου θέλει. Όχι απευθείας στην μια εμπόλεμη πλευρά, διότι τώρα εκτός από αντίπαλος της Ρωσίας (λόγω ΝΑΤΟ) έγινε και εχθρός της Ρωσίας, δηλαδή «αναβάθμισε» ( παρότι αντιφατικό ) τον αντίπαλο ρολό της, με τις όποιες μελλοντικές συνέπειες, που σίγουρα θα υπάρξουν. Ελπίζω το κράτος και όλοι μας να είμαστε προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο σε βάθος χρόνου, αφού η Ρωσία , ήδη κάνει λόγο για έναρξη του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου ( sic ) , αφού στο πεδίο μάχης της Ουκρανίας συγκρούεται με όπλα και έμψυχο υλικό δυτικών χωρών και όχι μόνον με Ουκρανούς.
Αν πρέπει, τώρα, να αναφερθούμε στο μέλλον της Ελλάδας, πιθανολογείται πολύ πιθανό να περάσουν από την Ελληνική Βουλή το project «Πρέσπες Νο 2». Δεν υπάρχουν ενδείξεις που να αποκλείουν κάτι τέτοιο. Αντιθέτως από την εποχή των μνημονίων και των Πρεσπών , υπάρχουν αποδείξεις πως η Ελληνική Πολιτεία εκφραζόμενη από την εκάστοτε Κυβέρνηση και ολικά από τη Βουλή κατά πλειοψηφία, θεωρεί εθνικό και δημόσιο συμφέρον το να συντάσσεται πλήρως , χωρίς αστερίσκους και επιφυλάξεις, με τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στην προσπάθεια αποφυγής τριβών και τυχόν κυρώσεων. Επομένως, αν η υπερεθνική υπόδειξη είναι να γίνει συμφωνία τύπου ” Πρεσπών” του Αιγαίου, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει.
Αυτό το σενάριο θα εντείνει τις διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Το αποτέλεσμα θα είναι δυσμενές για την χώρα μας αφού η επιθετικότητα της Τουρκίας κατά παράβαση κάθε αρχής του διεθνούς δικαίου, εκφράζεται καθημερινά επί μακρά σειρά ετών. Υπενθυμίζω πως η χώρα μας έχει δεινοπαθήσει από το 1922, 1955, 1964, 1974 , 1996, με τις δράσεις των Ρεπουμπλικάνων / Δημοκρατικών Κεμαλιστών και ήδη ταλαιπωρείται με τα όσα πράττει ο Πρόεδρος Ερντογάν που επιθυμεί αναίμακτα να ωφεληθεί σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη , αγωγούς μέχρι και τα δημόσια έργα στην Ελλάδα που αναλαμβάνουν ως υπεργολάβοι οι Τούρκοι ( Ν. 4412/16 ως ισχύει σήμερα τροποποιημένος – πρόκειται για ενσωμάτωση οδηγίας της ΕΕ ).
Άποψή μου μετά γνώσεως και εμπειρίας είναι πως η Ελλάδα δεν πρέπει να δείξει ούτε ίχνος υπαναχώρησης στα όσα απεργάζεται η Τουρκία.
Τέλος, αναφορικά με το Ουκρανικό , ελπίζω στην λεγόμενη «Χρυσή τομή» που πάντα υπάρχει και τα αντισυμβαλλόμενα μέρη, υποχρεούνται να την βρουν πριν καν αντιδικήσουν ή συγκρουστούν πολεμικά. Δεν μιλώ για αναξιοπρεπή συνθηκολόγηση, αλλά για κοινό συμφέρον επίλυσης διαφορών.
Αν δεν το βρουν ειρηνικά , θα αναγκαστούν να το βρουν με τον βίαιο τρόπο, όπως και γίνεται.
Εν τούτοις πίσω από τη σύγκρουση αυτή υπάρχουν υπερεθνικά τεράστια οικονομικά συμφέροντα, που προς το παρόν χρειάζονται “Καβαφικούς βαρβάρους” για να συνεχίζεται το κακό προς όφελός τους. Όταν υλοποιηθούν τα συμφέροντά τους, τότε θα λήξει το όλο δράμα, αφού πλέον δεν θα τους συμφέρει ο πόλεμος, αλλά η ειρήνη.
