«Όταν βλέποντας έναν ηθοποιό στη σκηνή να ερμηνεύει τον ρόλο του πιστεύεις ότι αυτό που κάνει μπορείς να το κάνεις κι εσύ, τότε να ξέρεις ότι αυτός ο ηθοποιός είναι κορυφαίος».
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Σπύρο Α. Ευαγγελάτο. Μου τα είχε πει σε συνέντευξη που του έκανα τον Ιούλιο του 2010 για την εφημερίδα «Ναυτεμπορική», όταν συναντηθήκαμε ένα μεσημέρι, πριν από την πρόβα, στο ιστορικό «Αμφι-Θέατρο» και στον χώρο που ήταν αφιερωμένος στην αξέχαστη αγαπημένη του, Λήδα Τασοπούλου.
Την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου του 2016, στο Μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας, στην Πεντέλη, είχαμε δει την παράσταση «Οι 12 Ένορκοι», του Ρέτζιναλντ Ρόουζ σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Έπαιζαν οι ηθοποιοί: Χριστόδουλος Στυλιανού, Τρύφων Καρατζάς, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Βασίλης Παλαιολόγος, Χάρης Μαυρουδής, Μανώλης Ιωνάς, Απόλλων Μπόλλας, Αλέξανδρος Πέρρος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Αυγουστίνος Κούμουλος.
Εκείνο το βράδυ στην Πεντέλη μεταξύ των θεατών ήταν και ο Σπύρος Ευαγγελάτος ο οποίος μετά την παράσταση μου είπε: «Θυμάσαι αυτό που σου είχα πει για τους καλούς ηθοποιούς;
Ε! λοιπόν, απόψε και οι δώδεκα ήταν κορυφαίοι».
Από τότε αναζήτησα να δω και πάλι κάποιους από αυτούς τους 12. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Περικλής Λιανός. Τον είδα σε κάποιες από τις παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε ενώ πριν από ένα χρόνο τον παρακολούθησα και στον «Καπετάν Μιχάλη» του Νίκου Καζαντζάκη.
Φέτος πριν τον δω στην παράσταση «Ψυχών Λύτρωσις» – ένα έργο εμπνευσμένο από τη συλλογή διηγημάτων της Γαλάτειας Καζαντζάκη «Ο κόσμος που πεθαίνει κι ο κόσμος που έρχεται» – τον αναζήτησα για μια συνέντευξη.
Μπορώ να πω ότι βγήκα κερδισμένος από αυτή τη συνομιλία μιας και διαπίστωσα ότι ο κύριος Λιανός με το ήθος και την ήρεμη προσέγγισή του σε όλα τα θέματα και όλα τα προβλήματα, καταφέρνει να πείθει τον συνομιλητή του.
Καλύτερα όμως να παρακολουθήσουμε τη συζήτησή μας…
Κύριε Λιανέ, χαίρομαι που τα λέμε και από κοντά. Μιλάμε πρώτη φορά για το Catisart και γι’ αυτό θα ήθελα να μάθω πολλά για την πορεία σας… Ας αρχίσουμε με τις αγαπημένες σας αναμνήσεις από την παιδική σας ηλικία;
*Το παιχνίδι. Παίζαμε πάρα πολύ τότε. Δεν ξέρω πώς τα προλαβαίναμε, και διαβάζαμε, και πηγαίναμε σχολείο, και παίζαμε τόσο πολύ. Δεν ξεχνώ όμως και τα κάλαντα. Και των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, αλλά και του Λαζάρου. Τώρα δεν νομίζω ότι υπάρχουν τέτοια. Κι εγώ, αν και μικρός, πρόλαβα και τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής, αν και δεν τα είπα ποτέ. Τα παιδιά με ένα σταυρό πήγαιναν στα σπίτια και έλεγαν το “σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα”. Ήταν πολύ ευχάριστη η παιδική μου ηλικία κυρίως γιατί παίζαμε πολύ.
Σε ποια γειτονιά, σε ποια πόλη;
*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Θέρμο Αγρινίου Αιτωλοακαρνανίας. Μάλιστα μιας και είμαστε στον μήνα που άνοιξαν τα σχολεία θυμάμαι πως πάντα είχα μια προσμονή για το πρώτο κουδούνι. Αγαπούσα πολύ το σχολείο και ήμουν πολύ καλός μαθητής. Αλλά πάνω απ’ όλα είχα το παιχνίδι…
Πότε αντιληφθήκατε ότι το μέλλον σας βρίσκεται στο θέατρο;
*Αντιλήφθηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, νομίζω από την πρώτη Δημοτικού. Στην αρχή είπα “θέλω να γίνω ηθοποιός” ενώ ως εναλλακτική είχα το να γίνω …Δεσπότης. Γιατί όταν ερχόταν ο Μητροπολίτης στο Θέρμο ήταν …υπερπαραγωγή. Ένα εντυπωσιακό θέαμα. Μου άρεσε που όλοι τον υποδέχονταν και αυτός φορούσε τα υπερπολυτελή του άμφια. Όμως ο πατέρας μου είπε ότι για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου πρώτα πρέπει να γίνω …διάκος. Άλλαξα λοιπόν γνώμη και έστρεψα το ενδιαφέρον μου στο θέατρο.
Ποιοι δάσκαλοι στήριξαν τα όνειρά σας.
*Είχα πολύ καλούς δασκάλους στο Δημοτικό και επίσης καλούς καθηγητές, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Φυσικά κάποιοι, όχι όλοι. Δεν μπορώ να μιλήσω συγκεκριμένα για κάποιον. Όμως όλοι δημιούργησαν ένα πλαίσιο και τις συνθήκες για να δημιουργήσω ό,τι ήθελα εγώ, ό,τι είχα ανάγκη. Αυτό τους το αναγνωρίζω. Υπήρχαν όμως δύο φιλόλογοι, η Βάσω Μακρυπίδη και ο Ντίνος Κολοβός, που μου καλλιέργησαν πολύ την αγάπη και την έφεση που είχα, για τη λογοτεχνία και για τα γράμματα.
Όταν βρεθήκατε πια στο θέατρο, ποιες συνεργασίες σας καθόρισαν;
*Αυτές που μου άλλαξαν κατηγορία, που μου άλλαξαν επίπεδο ή με προχώρησαν πιο πέρα, ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Σίγουρα μία είναι το 1991, τότε που ο Γιάννης Μαργαρίτης ο σκηνοθέτης με επέλεξε για το «Καλοκαίρι και καταχνιά». Αυτό το θεωρώ σταθμό στη ζωή μου, γιατί άλλαξαν όλα στη ζωή μου από ‘κει κι ύστερα. Αυτό έγινε στο «Θέατρο Αθηνών» που το είχε τότε η Κατερίνα Μαραγκού.
Στη διαδρομή σας μέχρι σήμερα, τι τίτλο θα βάζατε κύριε Λιανέ;
*«Διάρκεια». Επειδή απ’ το 1982 που ήμουν στο δεύτερο έτος της Δραματικής Σχολής, δουλεύω ανελλιπώς. Βρίσκομαι σε αυτό το χώρο και τρέχω σαν μαραθωνοδρόμος.
Ποια μέρα της ζωής σας θα μείνει ανεξίτηλη στο ημερολόγιό σας;
*Η Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη του 1981. Ημέρα που πέρασα στη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη ενώ λίγες μέρες μετά πέρασα και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τότε άλλαξε όλη μου η ζωή.
Από τους συμμαθητές σας στη Δραματική Σχολή έχουν συνεχίσει κι άλλοι;
*Βεβαίως. Ο Κώστας ο Ευρυπιώτης που έκανε μια ωραία καριέρα και δυστυχώς έφυγε νωρίς από τη ζωή. Επίσης από το δικό μου έτος η Νατάσα Ασίκη και ο Φώτης Θωμαΐδης.
Προσωπικά, κύριε Λιανέ, για ποιο θέμα και για ποιο λόγο είσαστε υπερήφανος;
*Νομίζω ότι έχω καταφέρει να σέβομαι το χώρο, τις απόψεις και τον χρόνο του άλλου. Πιστεύω ότι αυτό το έχω καταφέρει με αγώνα. Με έχει μάθει η ζωή, αλλά θέλησα και εγώ πολύ. Γιατί πολλά μπορεί να σου δίνει η ζωή, αλλά να μην τα παίρνεις. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό το να σέβεσαι τον άλλον. Σπανίζει η λέξη ο σεβασμός, στις μέρες μας. Μάλιστα για μερικούς είναι …άγνωστη λέξη.
Τι είναι αυτό που σας δίνει χαρά στη δουλειά σας και σας κάνει να την αγαπάτε;
*Το ότι δίνουμε πνοή σε χάρτινους ήρωες. Τους παίρνουμε σε ένα χαρτί ή στον υπολογιστή. Παίρνουμε τα λόγια τους και τους κάνουμε ζωντανούς ανθρώπους με σώμα και φωνή. Αυτό με γοητεύει. Αυτή η διαδικασία και η συνέχεια επάνω στη σκηνή μπροστά στο κοινό είναι ένα θαύμα…
Πολύ ωραίο αυτό, έτσι όπως το περιγράφετε αλλά για να το πετύχετε αρκεί το ταλέντο ή χρειάζεται και κάτι άλλο για να κάνει κανείς σήμερα σταδιοδρομία στην τέχνη;
*Νομίζω ότι ποτέ δεν αρκούσε μόνο το ταλέντο. Χρειάζεται φυσικά να έχεις δυνατότητες, αλλά χρειάζεται να δουλέψεις πολύ, να μελετήσεις. Και φυσικά να έχεις και τύχη.
Εάν δεν είχατε ακολουθήσει το δρόμο του θεάτρου και της τέχνης τι άλλο θα σας είχε προσελκύσει;
*Νομίζω ότι θα ήμουνα Δικηγόρος, όπως σας είπα σπούδαζα παράλληλα. Τέλειωσα τη Νομική, έγινα μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου. Τότε συνεργάστηκα και με ένα δικηγορικό γραφείο. Διαπίστωσα όμως ότι πρέπει να αφοσιωθώ μόνο σε μία από τις δύο δουλειές αφού και οι δύο είναι πολύ απαιτητικές και δεν μπορείς να τις κάνεις ταυτοχρόνως και τις δύο καλά.
Όμως ο δικηγόρος έχει και στοιχεία του ηθοποιού. Έτσι δεν είναι;
*Βεβαίως. Έχει μάλιστα και πολύ θέατρο. Όχι λίγο. Αλλά κακό θέατρο. Το άλλο είναι τέχνη ενώ η δικηγορία είναι σκέτη υποκρισία.
Τώρα που λέμε για το θέατρο, τι πιστεύετε, προς τα πού βαδίζει σήμερα το θέατρό μας;
*Βαδίζει σε ένα δρόμο που εμένα με προβληματίζει ιδιαίτερα. Όπως όλοι ξέρουμε το θέατρο είναι κείμενο και ηθοποιός και όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να στηρίζουν αυτά τα δύο. Το κείμενο και τον ηθοποιό. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις στις οποίες ο ηθοποιός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Γιατί το λέτε;
*Υπάρχει ο σκηνοθέτης, υπάρχει ο φωτιστής, υπάρχει ο σκηνογράφος, υπάρχει ο ενδυματολόγος. Σε μια παράσταση μου ζητήθηκε μια φορά να αλλάξω όλο τον τρόπο που προσέγγιζα το ρόλο, γιατί δεν …βόλευε το κοστούμι που είχε δημιουργήσει ο ενδυματολόγος. Υπήρξε έτσι μια μικρή ανατροπή. Επίσης, θεωρώ ότι πρέπει να αφήσουμε πια το θέατρο στην ομορφιά του και στην απλότητά του, να αφηγηθεί μια ιστορία. Συχνά βλέπουμε να λέγονται και να γράφονται πολλές απόψεις, πολλά σχόλια. Να γίνονται πολλές παρεμβάσεις και ο καθένας να καταθέτει την προσωπική ματιά του. Φοβάμαι πως αν πηγαίνει έτσι το θέατρο σε λίγο δεν θα λέει πολλά…
Θα είναι δηλαδή περισσότερο σόου;
*Κάπως έτσι… Ενώ θυμάμαι πως όταν έπαιζα στο έργο του Ρέτζιναλντ Ρόουζ «Οι 12 Ένορκοι», για πέντε χρόνια, έρχονταν θεατές και μου έλεγαν «επιτέλους βλέπουμε θέατρο και παρακολουθούμε με σεβασμό μια παράσταση». Στο μεταξύ κι εγώ τώρα βλέπω επιλεκτικά κάποιες παραστάσεις. Δεν βλέπω πια θέατρο που πρώτα έβλεπα σαν παλαβός. Δεν αντέχω να βλέπω τόσο πολύ το σχόλιο του σκηνοθέτη, τη διαστρέβλωση του κειμένου. Άσε με ρε φίλε να παρακολουθήσω την ιστορία, θα τα βγάλω εγώ τα συμπεράσματά μου, κάτι θα πιάσω, δεν είμαι ανόητος…
Φέτος θα σας δούμε στο έργο «Ψυχών Λύτρωσις» που είναι βασισμένο στη συλλογή διηγημάτων της Γαλάτειας Καζαντζάκη «Ο κόσμος που πεθαίνει κι ο κόσμος που έρχεται». Τι μπορεί να προσφέρει αυτό το κείμενο στον άνθρωπο του 2023;
*Η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ως συγγραφέας μπορεί να προσφέρει πολλά. Ήταν μια γυναίκα που πόνεσε πολύ, αγάπησε, νοιάστηκε τον άνθρωπο και έγραψε για τον άνθρωπο. «Διάβασε» το είναι του, χωρίς να τον κολακέψει. Εγώ να σας πω κάτι, αν και είμαι βιβλιοφάγος, τη Γαλάτεια τη Καζαντζάκη την ήξερα ως μύθο, ως έντονη προσωπικότητα, από διάφορα βιβλία που διάβαζα για τον Καζαντζάκη. Δεν είχα διαβάσει έργο της και τώρα που μου το πρότειναν, διάβασα πολλά έργα της. Τώρα την ανακάλυψα. Πραγματικά μου αρέσει πάρα πολύ, εκτίμησα πολύ τη γραφή της, τη σκέψη της. Είναι πολύ επίκαιρη. Όταν ασχολείσαι με τον άνθρωπο, είσαι πάντα επίκαιρος. Όταν ασχολείσαι πάντα με τον άνθρωπο και όχι αλά καρτ. Ασχολείσαι με τον άνθρωπο, ούτε για να τον κολακέψεις, ούτε για να τον κοροϊδέψεις. Αξίζει να ασχοληθείς μαζί του, να τον νοιαστείς, να δεις τι είναι αυτό το ον που ήρθε σ’ αυτή τη γη και τι κάνει.
Η Γαλάτεια Καζαντζάκη πραγματεύεται σε αυτό το έργο της για τον κόσμο που πεθαίνει και τον κόσμο που έρχεται. Ποια είναι η γνώμη σας πάνω σε αυτό το θέμα;
*Πάντα στην εξέλιξη, άνθρωποι φεύγουν και άνθρωποι έρχονται. Απόψεις φεύγουν, απόψεις έρχονται, πολιτισμοί καταρρέουν, άλλοι δημιουργούνται. Πάντα η σκέψη μου είναι αν το καινούργιο είναι καλύτερο. Βέβαια δεν είναι ευθεία γραμμή η εξέλιξη, κάνει και κύκλους. Το έχει δείξει η Ιστορία. Βέβαια ένας 5ος αιώνας με τι αντικαταστάθηκε μετά; Δυστυχώς δεν είναι πάντα όλα ρόδινα. Φτάσαμε μετά στον Μεσαίωνα αλλά και σε χειρότερες καταστάσεις.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις ανθρώπινες σχέσεις;
*Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίπλοκες, γιατί είναι περίπλοκο ον ο άνθρωπος, ο Homo sapiens. Είναι και αρπακτικό, έχει και υπέροχες πλευρές, είναι και άπληστος. Γι’ αυτό και είπα πριν ότι, οι ανθρώπινες σχέσεις που είναι αναγκαίες, αν δεν διέπονται από σεβασμό, γίνονται κάτι στρεβλό.
Στη ζωή σας τι ρόλο παίζει ο φόβος, ο θυμός, η απελπισία και η αγάπη;
*Θυμώνω πολύ συχνά. Φυσικά σαν άνθρωπος έχω φόβο, αλλά αυτό που πάντα, από μικρό παιδί, ήθελα να νικώ τους φόβους μου. Δεν απελπίζομαι εύκολα, γιατί βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, αλλά υπάρχουν πολλές φορές που φτάνω στα όριά μου. Η αγάπη… Υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ την αγάπη; Αλλά το θέμα είναι ότι πολλές φορές έρχεται με μια μορφή που μπορεί να σε πνίξει. Τότε δεν είναι αγάπη, αλλά μόνο εξωτερικά φαίνεται έτσι. Είναι τεράστιο και περίεργο αίσθημα και συναίσθημα η αγάπη αν και πίσω της πολλές φορές κρύβονται δίκοπα μαχαίρια.
Στο «Ψυχών Λύτρωσις» υποδύεστε τον Παναγή. Ποιο μήνυμα μπορεί να δώσει ο Παναγής στον σύγχρονο άνθρωπο;
*Ο Παναγής, ο ρόλος που ερμηνεύω, είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, διακριτικός, συμπονετικός, που από άποψη δεν θέλει να επεμβαίνει στις ζωές των συνανθρώπων του. Κρατάει μια απόσταση, αν και τους πονάει. Βέβαια πολλές φορές, όταν κρατάμε απόσταση δεν είναι από διακριτικότητα, είναι και από φόβο, είναι και από δισταγμό. Το μήνυμα που μπορεί να δώσει ο Παναγής τώρα και απ’ αυτό το έργο, είναι “να στέκεστε δίπλα, με τον σωστό τρόπο, στους ανθρώπους σας”.
Μπορούμε να πούμε ότι και ο ρόλος του θεάτρου είναι κάτι σχετικό με το μήνυμα του Παναγή;
*Ο ρόλος του θεάτρου, ειδικά σ’ αυτή την εποχή, είναι “να δώσεις κίνηση και ομορφιά. Να ταξιδέψεις σε άλλους κόσμους, να γελάσεις, να σκεφτείς, να προβληματιστείς, να συγκινηθείς, να νιώσεις”. Γι’ αυτό με προβληματίζουν οι καταγγελτικές μπροσούρες και δεν μπορώ τα πολλά σχόλια που με εμποδίζουν να ταξιδέψω όταν βλέπω μια παράσταση. Προτιμώ τον σεβασμό στο κείμενο και στον ηθοποιό. Όχι να τον …χρησιμοποιούμε. Εδώ τώρα φτάσαμε να χρησιμοποιούμε τους ηθοποιούς σαν τσουβάλια και το κείμενο σαν αφορμή να πούμε τα δικά μας. Ε, αυτό κάποτε μπορεί να είχε μια αξία, ένα ενδιαφέρον, τώρα εμένα προσωπικά, με κουράζει πάρα πολύ…
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές;
*Δεν έχω αγαπημένους ποιητές, έχω αγαπημένα ποιήματα. Έχω αγαπημένα ποιήματα απ’ τους περισσότερους ποιητές. Ας πούμε υπάρχει ο Μιλτιάδης Μαλακάσης με το «Μεσολογγίτικο» που με συγκινεί πάρα πολύ. Δεν μπορώ να πω όμως ότι είναι ο αγαπημένος μου ποιητής και ότι θα διαβάσω όλα του τα ποιήματα. Υπάρχουν ποιήματα του Νίκου Καρούζου που μου αρέσουν πάρα πολύ. Υπάρχουν ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη, του Γιώργου Σεφέρη που επίσης μου αρέσουν. Αλλά δεν έχω έναν αγαπημένο – αγαπημένο ποιητή. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης ας πούμε θα μπορούσε να είναι ο αγαπημένος μου. Υπάρχουν ποιήματά του που με ενθουσιάζουν. Διαβάζω πάρα πολύ, είμαι βιβλιοφάγος, όλη τη μέρα διαβάζω.
Τον Ντοστογιέφσκι τον διαβάζω κάθε δέκα χρόνια, γιατί αλλάζει τελείως η ματιά μου. Ο Ντίκενς είναι λατρεμένος μου και τώρα. Όσο τον διαβάζω πάλι, ανακαλύπτω πόσο παρεξηγημένος ήταν στα μικρά μας χρόνια που τον θεωρούσαμε ως συγγραφέα για παιδιά. Είναι τεράστιος. Έχει τόσο μεγάλη διείσδυση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Λίγοι το κάνουν τόσο σπουδαία, τόσο ωραία. Και παλιοί και κλασικοί και σύγχρονοι.
Από Έλληνες;
*Μου αρέσει πολύ ο Δημήτρης Στεφανάκης από τους σύγχρονους. Επίσης η Ιωάννα Καρυστιάνη. Όμως και κάποια βιβλία του Χρήστου Χωμενίδη. Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που τους διαβάζω πολύ, χωρίς να σημαίνει ότι μου αρέσουν όλα τα έργα τους.
Τι σας κάνει να γελάτε;
*Το απροσδόκητο. Ο αυτοσαρκασμός. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αυτοσαρκάζονται. Κι εγώ αυτοσαρκάζομαι πολύ. Μου αρέσει κυρίως το αναπάντεχο. Όταν κάτι που δεν το περιμένεις σου ‘ρχεται και σου ανατρέπει κάποια πράγματα, χωρίς να έχει όμως αυτή η ανατροπή σοβαρές συνέπειες. Με ενδιαφέρει μόνο η αστεία πλευρά. Το αναπάντεχο όπως το βλέπαμε στις παλιές ελληνικές ταινίες που ίσως και γι’ αυτό να μας αρέσουν ακόμα. Γιατί έχουνε αλήθεια και απλότητα. Δεν κάνουν τον έξυπνο και γι’ αυτό και παραμένουν. Δεν κάνουν τον θεατή να νιώθει αμήχανα, να μην καταλαβαίνει. Επειδή οι δημιουργοί αυτών των ταινιών ήταν τρομερά ταλαντούχοι και έξυπνοι άνθρωποι, απέφευγαν να παριστάνουν τον έξυπνο στον θεατή. Σου έλεγαν, “θα σου αφηγηθώ μια ιστορία”, και αυτό έκαναν με επιτυχία. Σε άφηναν να απολαύσεις τη διήγηση. Δεν έκαναν σαν κάποιους που έρχονται να σου πουν ένα ανέκδοτο και την ώρα που το λένε γελάνε πρώτοι και σχολιάζουν αυτό που είπαν… Τότε το ανέκδοτο τέλειωσε, κάηκε. Δεν αφήνουν τον άλλο να απολαύσει, αλλά του δείχνουν που και πότε θα γελάσει. Άσε μας ρε φίλε, τελειώσαμε…
Μετά το γέλιο ας πάμε στον πόνο. Τι μπορεί να σας κάνει να πονέσετε;
*Τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Το όταν μου τη φέρει ο άλλος. Δεν θα με πειράξει αν ‘ρθει και μου πει, ξέρεις δεν σε θέλω για αυτό το ρόλο, για αυτό και για αυτό το λόγο. Αυτό μπορεί να με πικράνει, αλλά δεν θα με πονέσει. Το πισώπλατο όμως, ότι θα μου τη φέρει κάποιος, αυτό με πονάει.
Στην Ελλάδα τι σας πληγώνει σήμερα περισσότερο;
*Αυτό που με πλήγωνε πάντοτε. Η απουσία του αυτονόητου. Διεκδικώ κάθε μέρα το αυτονόητο και αυτό που θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Αυτό για το οποίο πολλές φορές παλεύουμε. Χάνουμε χρόνο και φαιά ουσία για απλά πράγματα…
Η μεγαλύτερή σας ανησυχία ποια είναι;
*Για τον κόσμο είναι – το βλέπουμε πια, το νιώθουμε καθημερινά – το πού πάει αυτός ο πλανήτης. Σε λίγο θα είναι αβίωτος, όπως πάει… Δηλαδή, κάποτε περιμέναμε τη βροχή σαν ευλογία. Τώρα, ό,τι κι αν γίνει, είναι καταστροφή και αυτό με τρομάζει. Αυτό που γίνεται τώρα, αυτό που έγινε πριν με τις πυρκαγιές, αυτό που έγινε με τις πλημμύρες. Έπαιζα στο Θεσσαλικό Θέατρο και είχαμε γυρίσει σπιθαμή προς σπιθαμή όλη τη Θεσσαλία. Βλέπω τον Παλαμά, βλέπω και σκέφτομαι αυτά τα χωριά. Δεν αντέχεται αυτό. Δεν αντέχεται. Δεν αντέχεται.
Παράλληλα αυτό που με ανησυχεί πολύ είναι να μην καταστώ ανήμπορος. Δεν με φοβίζει ο θάνατος αλλά δεν θέλω να είμαι ανήμπορος. Αυτό είναι η μεγάλη μου ανησυχία. Αν και ο άνθρωπος ακόμα και στις δύσκολες στιγμές του έχει αποδείξει ότι έχει πάρα πολλές δυνάμεις. Τεράστιες.
Κάντε μου μια περιγραφή του εαυτού σας με τρεις λέξεις.
*Συνεπής, οργανωτικός, κυκλοθυμικός. Ναι, είμαι κυκλοθυμικός πολύ. Αλλάζω, όχι αισθήματα για τους ανθρώπους, αλλάζω διάθεση σ’ ένα τέταρτο. Είμαι “κούραση” πια. Κουράζομαι κι εγώ με μένα…
Ποια είναι η αγαπημένη σας ενασχόληση όταν έχετε ελεύθερο χρόνο;
*Διάβασμα. Το διάβασμα, πολύ διάβασμα. Είναι τρόπος ζωής για μένα το διάβασμα. Ναι, είμαι βιβλιοφάγος. Όμως και η άθληση με ενδιαφέρει. Εδώ και πάρα, πάρα πολλά χρόνια μ’ αρέσει να γυμνάζομαι, να τρέχω, να κολυμπάω. Αυτό είναι το αποκούμπι μου.
Για το περιβάλλον, τι έχετε να πείτε; Πώς συμπεριφέρεται ο Έλληνας στο περιβάλλον;
*Με απαράδεκτο τρόπο. Δεν το αγαπάμε. Δεν το σεβόμαστε. Δεν έχουμε μάθει να το αγαπάμε. Είναι απίστευτο. Όταν ήμουνα περιοδεία το καλοκαίρι, όργωσα την Ελλάδα και έβλεπα ότι την ίδια ώρα που καιγόταν ο Έβρος, από τα μπροστινά μας αυτοκίνητα πετούσαν σκουπίδια και αποτσιγάρα. Όσες φορές παρατηρήσαμε κάποιους μόνο που δεν φάγαμε ξύλο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί νέα παιδιά και νέοι άνθρωποι έχουν τέτοιο μίσος για το περιβάλλον;
Αλλά βέβαια όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που το παιδί μαθαίνει για το περιβάλλον από την οικογένειά του και από τους δασκάλους του. Όλα είναι θέμα παιδείας.
Με τα ζώα συντροφιάς έχετε κάποια σχέση; Ποια είναι η γνώμη σας;
Δεν έχω κατοικίδιο. Όμως τα αγαπώ και τα σέβομαι. Θεωρώ ότι είναι οντότητες της ίδιας αξίας με τον άνθρωπο. Εγώ δεν είμαι της άποψης ότι ο άνθρωπος κυριαρχεί στον πλανήτη και πρέπει να τα κάνει όλα, έτσι όπως τον συμφέρει. Θεωρώ ότι εκατομμύρια χρόνια πριν έρθει ο Homo sapiens συμβίωναν καλύτερα. Ο καθένας έδινε χώρο στον άλλον. Έχω μεγάλο σεβασμό για τα ζώα, απλώς δεν έχω χρόνο για να έχω κατοικίδιο. Αν είχα θα ήθελα να τα φροντίζω. Να αφοσιώνομαι σ’ αυτά και όχι να τα παρατάω όλη μέρα μόνα τους στο σπίτι να γαβγίζουν ή να νιαουρίζουν.
Κλείνοντας κύριε Λιανέ, θέλω να μας πείτε πού θα σας δούμε φέτος;
*Φέτος θα με δείτε σε πολλά. Θα είμαι στο «Ψυχών λύτρωσις», κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στο θέατρο «Αλκμήνη», στη μεσαία σκηνή.
Κάθε Σάββατο και Κυριακή, στην επανάληψη του «Καπετάν Μιχάλη» του Νίκου Καζαντζάκη. Πάλι στο θέατρο «Αλκμήνη» στην Κεντρική Σκηνή. Είναι η τρίτη σεζόν που πάει το έργο.
Τέλος σε μια παράσταση για παιδιά. Θα είμαι στο θέατρο «Διάνα» κάθε Κυριακή το μεσημέρι και τα πρωινά για σχολεία στο έργο «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» του Κάρολ Λιούις.
Στην τηλεόραση δεν θα είμαι επειδή έλειπα το καλοκαίρι με περιοδεία και δεν θα μπορούσα να έχω γυρίσματα.
Κύριε Λιανέ σας ευχαριστώ γι’ αυτή την ενδιαφέρουσα και μεστή νοημάτων συνέντευξη. Ήταν μια συνομιλία σαν «ψυχών λύτρωσι»…
*Συμφωνώ και ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
