Η σχέση του ιερού με το πολιτικό και η στάση του πολιτικού (ή απολιτικού) σώματος απέναντι σε αμφότερα είναι εξόχως διαφωτιστική για την πολιτιστική στάθμη και την πολιτική ωριμότητα κάθε λαού. Σε εποχές ουσιαστικής δημοκρατίας και υγιούς θρησκευτικού λυτρωτικού βιώματος, οι πολίτες πολιτεύονται, οι άρχοντες ιερουργούν και εκπολιτίζουν, η δε τέχνη θεολογεί…
Ό,τι ακριβώς, δηλαδή, δεν παρατηρείται στη δική μας άχαρη εποχή, εποχή αποπολιτικοποίησης και δεινής ιεροπενίας. Ζούμε και ζωνόμαστε στην πνευματική ξενητεία της αλλοτρίωσης από κάθε ιερό και όσιο και της ηδονικής άφεσης στην κοινωνικοπολιτική αφλογιστία. Δε μας συγκινεί ούτε το ωραίο ούτε το υψηλό, διότι είμαστε ά-σχημοι, ναι, στερούμαστε σχήματος, αποσχηματισμένοι της ιεράς στολής που ενδύει τον άνθρωπο η μετάρσιος πτήση στους αιθέρες των υψηλών αξιών.
Η όποια -και όποτε…- πολιτι(στι)κή μας παρέμβαση συνίσταται είτε σε βλάσφημη αντιπαράθεση με το Άφατο και Απερινότητο, σε δονκιχωτική έφοδο σε ερειπωμένα κάστρα θρησκευτικού ευσεβισμού είτε σε παιδαριώδεις ακτιβιστικές ψευδοομολογίες πίστεως προς άγραν ψηφαλακίων.
Αφενός έχουμε υπερόψιμους διαφωτιστές που εκλαμβάνουν την παιδαριώδη βλασφημία ως πολιτική επανάσταση και αισθητικό δόγμα (απολογητές ετούτοι του μαρκησίου ντε Σαντ), αφετέρου έχουμε τους επιγόνους των ευσεβιστικών προτεσταντιζουσών οργανώσεων που ψάλλουν “χριστιανικά ασμάτια” μεταγλωττισμένα από δυτικές σέκτες που υποτίθεται ότι εδίωκαν… Εποχή σύγχυσης, πραγμάτωσης του Βιβλικού “ἐν ὁμονοίᾳ πονηρίας συγχυθέντων τῶν λαῶν”, διότι στην πράξη βρίσκονται σε αγαστή συμφωνία τα ενεργήματα των μεν και των δε.
Αν έχει θέση και μία ιστορική αναλογία, ας αναλογιστούμε ότι στην εποχή που ανθούσε η Αθηναϊκή Δημοκρατία και γαλουχούσε Κλεισθένηδες και Περικλήδες, η τέχνη ήταν εξόχως θρησκευτική και εμμελώς πολιτική, δημιουργώντας την κατεξοχήν κλασική εποχή της τέχνης και της πολιτικής . Οι ιερόσυλοι ερμοκοπίδες και οι υποκριτές ευσεβιστές διώκτες τους εμφανίστηκαν στην παρακμάζουσα Αθήνα της εποχής του Πελοποννησιακού Πολέμου. Η σπειροειδής εξέλιξη της ιστορίας…
Η άμυνα της κοινωνίας των πολιτών, συνεπώς, δε μπορεί παρά να συνίσταται στην προσπάθεια ενός εκάστου από εμάς για θριαμβευτική επαναφορά του ιερού και του πολιτικού στη ζωή μας. Αφήστε τον κάθε υποκριτή να κερδίζει με ορθόδοξα ή ανορθόδοξα μέσα τα λίγα λεπτά διασημότητας που του αναλογούν και επιδοθείτε σε μελέτες και έργα που να ιερώνουν και να (εκ)πολιτίζουν την κάθε μας μεστή παροντικής αιωνιότητας στιγμή. Ας σώσουμε το φαινόμενο της ύπαρξής μας, πριν καταντήσει θλιβερή σκιά που αλυχτά στα τρίστρατα για αίμα…
Διαβάστε Επίσης:
Ἡ ἀπώλεια τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς ἤτοι οἱ “Μελεαγρότεροι” τοῦ Μελεάγρου