Ο Αλ Καπόνε, νούμερο ένα κακοποιός της δεκαετίας του 1920 και του ΄30 μεταμορφώθηκε μέσα στη φυλακή.
Ο Αλ Καπόνε για δύο δεκαετίες (1920 και 1930) ήταν ο φόβος και ο τρόμος στις ΗΠΑ. Ήταν ο πιο διάσημος γκάνγκστερ, νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος. Όλα αυτά όμως άλλαξαν όταν στα τέλη Αυγούστου 1934 μεταφέρθηκε στη φυλακή του Αλκατράζ. Ήταν πλέον ο κρατούμενος 85…
Στη φυλακή του Αλκατράζ, ο Αλ Καπόνε, ως κρατούμενος 85 έζησε μια πολύ διαφορετική ζωή από τις ένδοξες μέρες της δράσης του στο Σικάγο. Έγινε αναγνώστης βιβλίων, ενώ έπαιζε και έγραφε μουσική. Ήταν υπόδειγμα κρατουμένου, κρατούσε χαμηλό προφίλ, έκανε όλες τις δουλειές της φυλακής και σπάνια χρησιμοποιούσε τη βία, εκτός αν το προκαλούσαν, όπως είχε γίνει σε μια περίπτωση που χτύπησε με ένα ταψί έναν συγκρατούμενό του στο κεφάλι.
Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι ο Αλ Καπόνε ήταν ο άνθρωπος της αναγέννησης του Αλκατράζ, τηρώντας την υπόσχεσή του να διορθώσει τους κακούς του τρόπους, έστω προσωρινά.
Ο Αλ Καπόνε η καλύτερη διαφήμιση του Αλκατράζ
Οι φυλακές του Αλκατράζ βρίσκονται σε ένα βραχώδες νησί στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο που είναι γνωστό και ως «Βράχος». Άνοιξαν τον Αύγουστο του 1934, λίγο πριν μεταφερθεί εκεί ο Αλ Καπόνε. Ήταν μια ομοσπονδιακή φυλακή υψίστης ασφαλείας, στην οποία ήταν αδύνατο να αποδράσει κάποιος. Ο Αλ Καπόνε εξέτιε την ποινή του για υπόθεση φοροδιαφυγής σε φυλακή της Ατλάντα, πριν μεταφερθεί μαζί με άλλους 100 κρατούμενους στον «Βράχο».
Σύμφωνα με έναν συγγραφέα, η μεταφορά του Αλ Καπόνε στο Αλκατράζ ήταν έναν κυβερνητικό τέχνασμα για να επιδείξουν τη νέα τους φυλακή και να δικαιολογήσουν το κόστος της. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να στείλεις τον πιο διαβόητο γκάνγκστερ της χώρας.
Ο Αλ Καπόνε τοποθετήθηκε σε ένα κλασικό κελί. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες θητείες του σε άλλες φυλακές, δεν είχε προνομιακή μεταχείριση. Δεν είχε μεγάλο κελί, σπιτικά γεύματα, τηλέφωνο, ούτε δεχόταν επισκέψεις από φίλους που τις περισσότερες φορές ήταν μέλη συμμοριών. Δεν είχε μεταξωτά εσώρουχα, ραμμένα κοστούμια ή επιπλέον χρόνο σε γήπεδα τένις όπως για παράδειγμα συνέβαινε πολύ συχνά στη φυλακή της Ατλάντα.
Παρόλο που όλοι τον ήξεραν και ήταν διάσημος μέσα στη φυλακή έκανε τα πάντα. Σκούπιζε διαδρόμους, σφουγγάριζε το πάτωμα και έπλενε στο πλυντήριο της φυλακής. «Ο Αλ Καπόνε δεν είχε παραπάνω προνόμια από τους υπόλοιπους, εκτός από το ότι δεν τον ξυλοκοπούσαν και δεν τον πέταγαν στην απομόνωση», είχε πει συγκρατούμενός του.
Η στροφή του στη μάθηση
Η εκπαίδευση του Καπόνε είχε σταματήσει όταν αποβλήθηκε στην έβδομη τάξη. Η φυλακή όμως του έδωσε την ευκαιρία για μάθηση. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι επιλογές του Καπόνε στη βιβλιοθήκη της φυλακής, υποδήλωναν έναν άνδρα που ενδιαφερόταν για αυτοβελτίωση. Διάβαζε βιβλία για τη σωστή χρήση της αγγλικής γλώσσας, εκτιμούσε τη μουσική και την κηπουρική. Έγινε συνδρομητής σε 87 εφημερίδες και περιοδικά.
Λίγο μετά άφιξή του στο Αλκατράζ, μπήκε σε μουσικό συγκρότημα μαζί με άλλους κρατούμενους. Άσκησε πιέσεις να τους αφήνουν να παίζουν περισσότερο, καθώς ο χρόνος μελέτης δεν ήταν πάνω από 20 λεπτά την ημέρα. Διάλεξε να μάθει μπάντζο, ενώ πριν από την φυλακή δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική. Με υπομονή και θέληση έμαθε τα βασικά στοιχεία της θεωρίας της μουσικής και τελικά κατέληξε στο να συνθέτει απλές μελωδίες.
Στη συνέχεια ο Καπόνε άφησε το μπάντζο για άλλο μουσικό όργανο, με τους βιογράφους του να λένε ότι ήταν το μαντολίνο ή κάποιου άλλους είδους μεγαλύτερο έγχορδο, όπως η μάντολα. Αυτό προκύπτει από ένα περιστατικό που είχε γίνει το 1936, όταν ένας συγκρατούμενός του, του επιτέθηκε με μια λεπίδα, με τον Καπόνε να αμύνεται, αρπάζοντας τη μάντολα σαν ρόπαλο, πριν επέμβει ένας φύλακας. Σύντομα απέκτησε αυτοπεποίθηση για τις μουσικές του ικανότητες και σε ένα γράμμα περηφανευόταν στον γιο του ότι είχε μάθει 500 τραγούδια.
Λίγο μετά το 1935 άρχισε να δείχνει συμπτώματα συφιλιδικής παράνοιας και άρχισε να νοσηλεύεται σε νοσοκομείο. Οι γιατροί της φυλακής δοκίμασαν μια πειραματική μέθοδο πάνω του, που περιλάμβανε ένεση με τον ιό της ελονοσίας προκειμένου να αυξηθεί η θερμοκρασία του και θεωρητικά να καταπολεμηθεί η σύφιλη. Αυτή η θεραπεία όμως, κόντεψε να τον σκοτώσει. Όσο περνούσε ο καιρός, συμπεριφορά του ήταν απρόβλεπτη. Κάποιες φορές είχε διαύγεια, ενώ άλλες τρελαινόταν.
Τον Ιανουάριο του 1939 έφυγε από το Αλκατράζ και πέρασε τους τελευταίους μήνες της ποινής του σε φυλακές του Λος Άντζελες και της Πενσυλβάνια. Όταν αποφυλακίστηκε, στις 16 Νοεμβρίου του 1939 αφού πλήρωσε 37.617,51 δολάρια αποσύρθηκε στο κτήμα του στη Φλόριντα. Περνούσε τον χρόνο ψαρεύοντας, παίζοντας χαρτιά και διασκεδάζοντας με φίλους που τον επισκέπτονταν. Απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς στις 25 Ιανουαρίου του 1947 στο σπίτι του στη Φλόριντα, Οκτώ ημέρες μετά τα 48α γενέθλιά του.
ΠΗΓΗ : gazetta
