Πριν λίγο καιρό ο Γιάννης Κότσιρας είχε μιλήσει για τον ηλικιωμένο σκυλάκο του τον Κάρλο μέσα από το προφίλ του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης:
«Δεν θέλω να φύγει το κουτάβι μου. Έτσι τον βλέπω ακόμα. Κι έτσι συμπεριφέρεται κι αυτός. Σαν το μικρό κουτάβι που χωρούσε στο παπούτσι μου. Είναι ο καλύτερος μου φίλος.»
Με τα λόγια αυτά ο Γιάννης Κότσιρας τραγουδοποιός και γνωστός φιλόζωος αντέδρασε τότε στην αναγγελία της κτηνιάτρου πως ο 14χρονος γεράκος, Κάρλο, «ίσως να αντέξει δύο τρία χρόνια ακόμα με τόση αγάπη που παίρνει.».
Αυτή ήταν η αφορμή για να μοιραστεί ο Γιάννης Κότσιρας την «ζωή του με τον Κάρλο» για τον οποίο μάλιστα, το 2013, είχε γράψει το τραγούδι «Ο σκύλος μου ο Ρωμιός».
«Ήθελα πολύ να το μοιραστώ μαζί σας.
Η ζωή με τον Κάρλο…
Ο Κάρλος μας φέτος, συμπληρώνει 14 χρόνια ζωής. Πότε ακριβώς έχει γενέθλια δεν ξέρω καθώς με διάλεξε ένα βράδυ του Νοέμβρη του 2007 σε μία αγαπημένη ταβέρνα στο Νταού. Την “Γωνιά του Ντόρβα”.
Υπήρχε μία κινούμενη μάζα από γατάκια και σκυλάκια, που ανταγωνίζονταν ποιο θα θηλάσει πρώτο από την σπουδαία ξανθή σκυλίτσα που τα φιλοξενούσε στα πρησμένα από το γάλα στήθη της.
Όταν τα πλησίασα, ο Κάρλος ήταν ο μόνος που δεν φοβήθηκε. Αντιθέτως, έτρεξε κατά πάνω μου με τα τεράστια κρεμαστά αυτιά του να χοροπηδούν, σκαρφάλωσε και βρέθηκε να μου φιλάει τη μούρη και να μασάει τα γένια μου.
Εξού και το Κάρλος. Εκ του τρομοκράτη. Αργότερα βέβαια επειδή του άρεσε πολύ και η μουσική, του ταίριαζε και το Σαντάνα.
Τον πήρα σπίτι, τον έπλυνα ώστε να φύγουν οι βρωμιές και οι ψύλλοι και αποφάσισε πως ήθελε να κοιμάται μέσα σε ένα παπούτσι μου. Τόσο μικρούλης ήταν. Τώρα είναι λίγο πάνω από 25 κιλά. Θηρίο.
Είναι το τέταρτο σκυλάκι που μεγάλωσα. Είχαν προηγηθεί το γκριφόν ο Μπούμερ, μια κοπριτούλα η Λίζα που της είχαν βάλει καρφιά και αγκάθια στον ποπό και ένας Βέλγικος ποιμενικός, ο Ρομπέν, που έφυγε νωρίς από ανεύρυσμα.
Ο Καρλίτος μας πλέον δεν ακούει τα πάντα. Ούτε βλέπει πολύ καθαρά καθώς απέκτησε καταρράκτη.
Τα πόδια του κάποιες φορές λυγάνε πια από τα χρόνια, όμως αυτός επιμένει να υποδέχεται με τεράστια χαρά και εμένα και το κορίτσι μου και τα παιδιά μας που τον παιδεύουν αρκετά. Όμως αυτός, με τεράστια υπομονή, είναι πολύ ευγενικός μαζί τους. Απλά μετά από κάθε παιχνίδι χρειάζεται να κοιμηθεί τουλάχιστον ένα οκτάωρο.
Γενικά είναι πολύ ευγενής και κύριος. Ειδικά με τα κορίτσια. Οι μόνες φορές που τον θυμάμαι να αγριεύει ήταν με κάποιους ανθρώπους που από ένστικτο δεν τους γούσταρε. Και αργότερα αποδεικνυόταν πάντα σωστός. Πάντα έχει σοφία στην κρίση του.
Και φυσικά δεν γουστάρει καθόλου τις γάτες. Όχι τα μωρά αλλά τις μεγάλες. Πρόσφατα είχε γεννήσει μία στην αυλή τέσσερα μικράκια και πήρα χαμπάρι πως τα προστάτευε από τα αρσενικά μέχρι που τα πήρε η μάνα τους και έφυγαν. Σε λίγο καιρό θα κυνηγάει και τα μικράκια που θα έχουν μεγάλωσει.
Του έγραψα και τραγούδι. Το “Ο σκύλος μου ο Ρωμιός”.
Ήταν ο σύντροφος μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου. Ακόμα θυμάμαι όταν πάθαινα κολικούς, με πόση προσοχή ανέβαινε επάνω μου, έβαζε τα δυο του πόδια δεξιά και αριστερά στους ώμους μου, έβαζε την κεφάλα του στο μάγουλο μου και ξάπλωνε επάνω μου λες και ήθελε να μου πάρει τον πόνο. Και το κατάφερνε.
Τώρα το μόνο που θέλει είναι λίγο παρέα. Ελάχιστη έως καθόλου βόλτα καθώς τα πόδια του δεν αντέχουν πολλά πολλά. Και μάλλον πάσχει και από άνοια καθώς ξεχνάει να φάει αν δεν του το θυμίσω. Ευτυχώς ο Κωνσταντίνος, ο μικρός μας, έχει βρει για παιχνίδι να τον ταΐζει κροκέτα κροκέτα και έτσι τρώει.
Η Κωνσταντίνα η κτηνίατρος, τον ξέρει από μωρό. Τον αγαπάει πολύ. Είναι λέει ο καλύτερος ασθενής της γιατί πάντα την άφηνε να τον εξετάζει χωρίς πρόβλημα. Μάλλον γιατί κι αυτός την αγαπάει πολύ και την εμπιστεύεται.
Της ζήτησα να έρθει να τον δει. Έτσι απλώς για να δω πως είναι. Αυτή είναι και η αφορμή που γράφω αυτό το κείμενο. Του έδωσε βιταμίνες για τα ποδαράκια του, του έκοψε τα νύχια γιατί εγώ φοβάμαι πια μήπως τον πονέσω και χάρηκε πολύ γιατί σπάνια βλέπει τόσο καλοζωισμένο και καλοστεκούμενο γεράκο.
Μου είπε μπράβο και πως ίσως να αντέξει δύο τρία χρόνια ακόμα με τόση αγάπη που παίρνει.
Με έπιασε κόμπος. Μου κόπηκαν τα πόδια ειλικρινά. Ένιωσα σαν να μου είπε λίγες μέρες ακόμα.
Δεν θέλω να φύγει το κουτάβι μου. Έτσι τον βλέπω ακόμα. Κι έτσι συμπεριφέρεται κι αυτός. Σαν το μικρό κουτάβι που χωρούσε στο παπούτσι μου. Είναι ο καλύτερος μου φίλος.
Δεν μου έχει δώσει ποτέ στεναχώρια. Αντίθετα. Με βοήθησε να ξεπεράσω πολλές. Χωρισμούς, πόνους, μοναξιές, αγωνίες, αφραγκίες, τοξικές φιλίες… Τα πάντα.
Θυμάμαι με πόση περιέργεια και τρυφερότητα υποδέχτηκε τον Νικόλα. Και σίγουρα στεναχωρήθηκε που ξαφνικά έχασε την αποκλειστικότητα αλλά μετά από λίγο καιρό το αποδέχτηκε και απολάμβανε την παρέα με τον μπέμπη.
Και όταν καμιά φορά κάναμε πως τον μαλώναμε, αυτός έμπαινε στην μέση, μην τυχόν και του τον πειράξουμε.
Τώρα ξαναγίνεται αυτός μωρό. Και θα είμαστε δίπλα του.
Όσο θέλει.
Όσο αντέξει.
Ο Καρλίτος μας.
Ο Κάρλος μου.
Ο φιλαράκος μου.”
Πριν μερικούς μήνες η ομάδα ΚΥΜΑ Φιλοζωικό Σωματείο Κύμης Αλιβερίου έκανε γνωστό πως ο Γιάννης Κότσιρας επικοινώνησε με τους εθελοντές του σωματείου για να υιοθετήσει ένα κουταβάκι. Η συνεργασία ήταν άψογη, ο κ. Κότσιρας συμπλήρωσε το ερωτηματολόγιο, υπέγραψε το συμβόλαιο υιοθεσίας και περίμενε υπομονετικά να απογαλακτιστεί ο μικρούλης και να είναι έτοιμος να μετακομίσει με τη νέα του οικογένεια.
“Είναι πολύ ελπιδοφόρο όλο και περισσότεροι άνθρωποι να επιλέγουν την υιοθεσία ημίαιμων ζώων από φιλοζωικά σωματεία και εθελοντές. Ειδικά άνθρωποι των τεχνών που μπορούν να επηρεάσουν και άλλους με το παράδειγμά τους”, σχολιάζει το Φιλοζωικό Σωματείο.
