Κάλυμνος. Το νησί των σφουγγαράδων που όλοι έχουμε ακούσει αλλά, εάν δεν πας, ποτέ δε θα μάθεις πως πίσω από τη σκληρή ζωή των βουτηχτάδων με τις αμέτρητες ιστορίες τόλμης αλλά και πόνου, κρύβεται ένα νησί μαγικό, φιλόξενο, ανέγγιχτο από την τουριστική υστερία της εποχής, που σε παίρνει από το χέρι και σου συστήνει όμορφες ακρογιαλιές, κρυστάλλινα νερά και δεκάδες εναλλακτικές για αξέχαστες διακοπές.
Επίδοξοι δύτες και φιλόδοξοι αναρριχητές, ορκισμένοι οπαδοί της πεζοπορίας ή του mountain bike, λάτρεις των θησαυρών της αρχαιότητας ή των βυζαντινών μοναστηριών και των εκκλησιών, εραστές του καλού φαγητού και της αγνής φιλοξενίας, ή απλοί «συλλέκτες» αυθεντικών εμπειριών μακριά από πολυδιαφημισμένα ινσταγκραμικά σποτ, όλοι βρίσκουν μια θέση στην αγκαλιά της.
«Είμαστε και του ύψους και του βάθους. Και του παλιού και του νέου» όπως λέει εύστοχα η αεικίνητη αντιδήμαρχος Τουρισμού, Αποδήμων και Δημοσίων Σχέσεων Καλλιόπη Κουτούζη – Vogelzang.
Απλωμένη νωχελικά μεταξύ της Λέρου και της Κω, η Κάλυμνος από μακριά μοιάζει με βράχο άνυδρο και το πρώτο που βλέπεις πλησιάζοντας είναι οι λαξευμένες ελληνικές σημαίες που δεσπόζουν στο τοπίο, θυμίζοντας πως μια ανάσα πιο κει είναι τα Ίμια.
Οι προτομές των αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη νύχτα, δεσπόζουν επίσης έξω από Λιμεναρχείο, στην Πόθια, την πρωτεύουσα του νησιού που ξεπροβάλλει στο λιμάνι, χτισμένη αμφιθεατρικά, ανάμεσα σε βουνά και κάτω από τη Μονή Του Αγίου Σάββα και δυο κάστρα.
Χτισμένη απ΄άκρη σ΄άκρη στο λιμάνι, έχει για «φρουρούς» εκατοντάδες τράτες και ψαροκάικα. Από τα μεγάλα αλιευτικά που βγαίνουν ανοιχτά για τούνες και ξιφίες μέχρι τους αχταρμάδες των σφουγγαράδων (τις ειδικές βάρκες για την σπογγαλιεία) και τα καΐκια που ανοίγονται για γαύρο και σαρδέλα. Δεν είναι τυχαίο που η Κάλυμνος διαθέτει τον μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στο Αιγαίο.
Στα χαντιρίμια
Εντυπωσιακά νεοκλασικά και νεοαναγεννησιακά αρχοντικά, μπερδεύονται γλυκά με την δωδεκανησιακή και την ιταλική αρχιτεκτονική, δίνοντας άλλον αέρα στην πόλη. Μπες στο πρώτο χαντιρίμι που θα βρεθεί μπροστά σου -έτσι λένε τα καλντερίμια οι Καλύμνιοι.
Σεργιανίζοντάς τα, χάνεσαι στο χρόνο, ξεχνιέσαι και νομίζεις πως θα δεις τις Φουκαΐνες, τις περίφημες γιαγιάδες που κάθονται δυο – δυο τα απογεύματα στις αυλές και σκανάρουν κάθε ντόπιο και περαστικό. Όνομα είναι η Φουκαΐνα (από το Φωτεινή), όπως και η Βακίνα, η Καλοτίνα (από το Κατίνα), η Βαλαντούλα (από το Χρυσοβαλάντω), ο Πανορμίτης και ο Σκεύος, ονόματα πολύ συνηθισμένα μέχρι σήμερα στο νησί.
Ταξίδι στο χρόνο
Ανεβαίνοντας προς τη χώρα, την παλιά πρωτεύουσα, δε γίνεται να μην σταθείς στο Αρχαιολογικό Μουσείο, εκεί που σε περιμένουν θησαυροί, μα πάνω απ’ όλα σε περιμένει η Κόρη της Καλύμνου, η χάλκινη πεντάμορφη Κυρά που ξύπνησε από λήθαργο αιώνων γύρω στο 1994 και μπλέχτηκε στα δίχτυα των ψαράδων για να αποτελέσει πλέον το απόλυτο σήμα κατατεθέν του νησιού.