[Πονηρά κι απερίσκεπτη περιστερά…]

(ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟΝ ΣΥΝΤΙΠΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ, 8, μετάφρασμα του συντάκτη)

          Είναι κοινός τόπος ότι ο άνθρωπος είναι το μιμητικότερο όλων των ζώων, καθώς είναι και το φιλομαθέστερο. Ταυτόχρονα είναι και φιλόμυθος, καθό φιλαλήθης. Όλα αυτά που ανέδειξε σε φιλοσοφική περιωπή ο Αριστοτέλης (καλά, δεν ήταν τόσο άριστος σαν τους φιλελέδες ριαλιταριστεύσαντας, παλαιστάς, τας σεισοπυγιδαοιδούς και λοιπούς σαλτιμπάγκους, δυστυχώς όχι φελλινικού τσίρκου, αλλά κάτι έκαμε κι αυτός ο δόλιος…) δεν παύουνε ποτέ να μας διδάσκουν απλώς με την προσέγγισή τους…

              Μιμητικότατος ο άνθρωπος σε μια πληθώρα δραστηριοτήτων. Μιμείται τη φύση (πάντα τη μιμούνταν) μιμείται το Θεό, μιμείται τον εαυτό του, τη σκιά του ή την καρικατούρα του. Και χαίρεται με το ψέμα της τέχνης, της πολιτικής, της ζωής του της ίδας. Μυθολογεί τον εαυτό του, την κοινωνία και τους θεούς του. Μυθολογεί και χαίρεται, θυμάται και λυπάται… Στη θύμηση πονά, σφανδάζει -ενίοτε- κι αναζητεί με ορμή τη λήθη, βουτώντας με μανία στη ζωγραφιστή κανάτα του ανωτέρω μύθου. Του τάξανε (οι πολιτικάντηδες;) πως θά ΄βρει μες στο ψέμα της της Άρνης το νερό, που έψαλε κι ο μέγας -κάποτε- λαός μας (ήξερ΄ εκείνος!)…

               Με ορμή εφορμά στου λαγηνιού τη ζωγραφιά, ανέμελη κι ωραία περιστερά, μα όχι δίχως υστεροβουλία και πονηριά, για να κορέσει λογιών και λογιών δίψες… Διψά η ψυχή του ανθρώπου για βόλεψη, απόλαυση κι απώλεια εαυτού, ορμά να κορεστεί στο ψέμα, το ωραίο ή το χυδαίο, χτυπιέται στη συμπάγεια του τοίχου που χωρίζει, όριο αμείλικτο, αλήθεια και ψέμα. Τσακίζεται, θύμα της λαχτάρας του για είδωλα ευειδή και τρυφηλή ζωή. Η λήθη του θανάτου τιμωρεί. Κι απάνω στη στερνή στιγμή, σε μια στιγμή διαύγειας αμίμητη και μοναχή, νιώθει πόσο τον γέλασε η αλήθεια του για τη ζωή…