Ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος για όσους βλέπουν φανατικά Βίκυ Φλέσσα, αυτός είμαι. Και έχω να πω κάτι πολύ σπουδαίο: πεινάω.
Πεινάω όμως πνευματικά, ορέγομαι τροφή πλούσια σε ενέργεια και πνευματικές θερμίδες, χωρίς τα λίπη που μετατρέπουν τον νου σε οκνηρό εργαλείο. Μένω μακριά απ’ τις κυπριακές, τα κοτομπέικον και τώρα θα μείνετε και εσείς.
Όχι όμως επειδή το διαλέξατε -η έννοια τη “ατομικής ευθύνης” είναι άγνωστη για κάθε τσοπανοβαλκάνιο- αλλά επειδή για άλλη μια φορά χρειαζόσασταν το κράτος-μπαμπούλα να έρθει να σας νουθετήσει.
Φαινόταν η γιωτοσύνη σας από όταν βάζατε πατάτες στο σουβλάκι. Αλλά δεν αρκεί μόνο να φύγει η πατάτα η προτηγανισμένη από τα σπλάχνα του -που θα φύγει χάρη στο ηλιέλαιο που πήγε στον Θεό. Πρέπει να φύγει και ο συναισθηματισμός του τζατζικιού από πάνω μας. Το τζατζίκι δεν έχει περάσει διαφωτισμό.
Θα πρέπει όμως και το σουτζουκάκι να μάθει ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Όλο μας το σύστημα των διαμαρτυριών είναι διεκδικήσεις δικαιωμάτων χωρίς ανάληψη υποχρεώσεων.
Στην Ελλάδα, έχουμε μόνο δικαιώματα oπότε αυτό διαμορφώνει μια βάση ανευθυνότητας, που διαλύει τη κοινωνική συνοχή και τη γεύση του πιτόγυρου, πάνω στην ιδέα των οποίων βασίζεται η μετανεωτερικότητα του ελληνικού κράτους.
Γενικά όταν μιλάμε για το σουβλάκι θα πρέπει να έχουμε στον νου μας ότι μιλάμε για τον απόλυτο δημόσιο υπάλληλο του τζανκ φουντ. Όλα τριγύρω αλλάζουν, εξελίσσονται, διαμορφώνονται και αυτό μένει ίδιο -ντομάτα, κρεμμύδι, τρίχα και τέλος.
Πώς θα ανταγωνιστείς την κρέπα ή την πίτσα; Δεν μπορείς. Γι’ αυτό και έπρεπε να ακριβύνει για να βάλουμε μυαλό, να αφήσουμε τις φαντασιώσεις στην άκρη και να πεινάσουμε. Η πείνα επιταχύνει τον θεσμικό εκδημοκρατισμό, όπως είδαμε και στην αρχή της κρίσης.
Δεν είναι τυχαία η πελατειακή σχέση που έχουν αναπτύξει οι σουβλατζήδες με τους πελάτες τους. Οφείλεται καθαρά στο ότι οι δεύτεροι είναι πελάτες τους.
Τεσπά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εγώ θα παραγγείλω. Θέλει κανείς; Πείτε τώρα αν είναι, όχι να μου τσιμπάτε πατατούλες μετά.
ΠΗΓΗ : news247
