Ψαχούλευα τα πλαστικά με τα εξώφυλλα των ταινιών. Διάβαζα τις υποθέσεις στο πίσω μέρος. Αυτές τουλάχιστον, έβγαζαν ακόμα κάποιο νόημα. Η ζωή έξω, όχι. Πέρασα τριάντα και βάλε χρόνια συναναστρεφόμενος κόσμο, παρεισφρέοντας σε κύκλους και μπλέκοντας με σκληρούς πυρήνες, για να συνειδητοποιήσω ότι δε γνωριζόμουν τελικά με κανέναν. Οι καλύτεροι που είχα να θυμάμαι, είχαν … Συνεχίστε να διαβάζετε το Video Club: “Το Τέλος της Συνοικιακής Ευδαιμονίας” – Του Χρήστου Θεοφιλάτου (Mέρος 2ο).